10.5.2008 | 00:50
Ljóð
13.12.2007 | 12:49
Saga um ástir og örlög
Í húsasundi mættumst við að morgni,
það magnþrungin var ást við þriðju sýn.
Ég kunni enga karlmannlegri siði
en kyssa þig og horfa í augu þín.
Ísinn brast í okkar litlu hjörtum,
ástarblómin rótum skutu í þeim.
Við fundum strax að fengjum við að njótast
þá fjandinn mætti eiga þennan heim.
Sem í draumi dagar bjartir liðu,
við drukkum lífið einsog kampavín,
ólmuðumst og okkur veltum látlaust
uppúr sælustundum líkt og svín.
Allt ég man úr árbók minninganna.
Við ótal sinnum gengum niðrað tjörn
og hugsuðum um hamingjuna okkar
og hvort við skyldum reyna að eignast börn.
Allt var dásemd, dýrðlegt ævintýri,
hver dagur sem við lifðum, satt er það,
en þó bar við að beiskir böðlar reyndu
að breyta okkar kærleikslind í svað.
Já til var mannfólk öfundsjúkt sem sagði
að samband okkar færi í hund og kött
og væri helber öfuguggaháttur
og alveg gjörsamlega útí hött.
Ég trúði þessum mönnum mátulega,
já mikið var ég efins fyrst um sinn.
En þessi orð með hörmulegum hætti
hljóta að hafa greypst í huga þinn,
því stuttu síðar komstu til að kveðja,
eitt kyrrlátt kvöld um miðjan september,
og tjáðir mér með orðum augna þinna
að þú vildir hverfa burt frá mér.
Og síðan hefur sál mín spurul leitað
að svörum um hin döpru endalok.
Aldrei mun ég elska nokkuð framar.
Af öllu hef ég fengið uppí kok.
Ég hugsa um þig alla daga og nætur
og oft ég reika um kynlegt húsasund
miður mín og hræðilega hryggur.
Ég held ég verði að fá mér annan hund.
Þetta er eftir Sverrir Stormsker og algjör snilld,,eins og svo margt sem kemur frá þessum manni.....mjög gaman að lesa síðuna hans.
Bæta við athugasemd [Innskráning]
Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.